Svi aspekti erektilne disfunkcije
Doc. dr Dimitrije Jeremić, urolog - KC Vojvodine
Erektilna disfunkcija predstavlja veoma čest poremećaj koji se definiše kao nemogućnost postizanja i održavanja erekcije dovoljne za seksualni odnos.
Problem sa erektilnom disfunkcijom sa velikom učestalošću pogađa i mlađe starosne grupe. Ukoliko se posmatra grupa pacijenata starosti od 18 do 59 godina, studije pokazuju da oko 10% pacijenata ima problem sa postizanjem i održavanjem erekcije, dok u starijem životnom dobu učestalost erektilne disfunkcije raste.
Prema uzroku, može podeliti u dve kategorije: erektilnu disfunkciju koja se javlja kao posledica psiholoških faktora i stanje koje nastaje kao posledica određenih organskih poremećaja. Veoma retko se uzroci javaljaju izolovan,o tako da u najvećem broju slučajeva imamo kombinaciju psiholoških i organskih faktora koji dovode do ovog čestog oboljenja. Često se erektilna disfunkcija javlja kao posledica nekog drugog oboljenja – najčešće oboljenja nervnih ili vaskularnih struktura, kao i endokrinoloških poremećaja, a najčešće je povezana sa dijabetesom, povišenim krvnim pritiskom, neurološkim oboljenjima, uvećanom prostatom, pušenjem cigareta i hormonskim poremećajima.
Pacijenti koji boluju od erektilne disfunkcije imaju znatno veću stopu smrtnosti od kardiovaskulanrih oboljenja nego opšta populacija. Pored toga što je sam uzrok bolesti kompleksan i višestruk, samo oboljenje dovodi i do određenih pridruženih poremećaja koji su najčešće psihološke prirode. Ovo su veoma važni razlozi zbog kojih je neophodno posmatrati erektilnu disfunkciju kao ozbiljno stanje i potražiti pomoć urologa.
Dijagnoza erektilne disfunkcije postavlja se na osnovu podataka koje pacijent daje o tegobama koje ima, pregleda i laboratorijskih nalaza. Veoma često poremećaje koji se ne mogu svrstati pod erektilnu disfunkciju pacijenti protumače kao ovaj poremećaj. U toku dijagnostike veoma je važno dovesti u vezu potencijalne uzroke bolesti i probleme sa erekcijom, što omogućava lečenje usmereno na sam uzrok bolesti. Ultrasonografski pregled i magnetna rezonanca se retko koriste, prvenstveno u slučajevima kod povreda genitalija i nakon operativnih zahvata.
Lečenje erektilne disfunkcije je kompleksno i obično zahteva angažovanje više različitih specijalista. Ukoliko se tokom dijagnostike ustanovi postojanje nekog poremećaja, tj. postojanje drugog oboljenja, te se erektilna disfunkcija posmatra samo kao jedan od simptoma, neophodno je lečiti osnovno oboljenje, što daje najbolje rezultate tokom terapije. Lečenjem osnovnog oboljenja stvaramo uslove za normalizaciju erektilne funkcije. Danas postoji veliki broj lekova koji se primenjuju u lečenju erektilne disfunkcije, sa minimalnim neželjenim dejstvima. Nakon primene leka neophodna je seksualna stimulacija da bi se postigla erekcija. Pored lekova, primenjuju se vakuum aparati koji pospešuju postizanje erekcije. Kod najtežih slučajeva, kada su svi drugi načini lečenja bezuspešni, moguće je hirurško lečenje, kojim se koriguju anatomske promene i eventualno plasira implantat u penis koji dovodi do erekcije.
Erektilna disfunkcija je kompleksan poremećaj koji zahteva detaljnu dijagnostiku sa ciljem identifikacije uzročnika i ciljanu terapiju te je neophodno da se pacijenti sa pojavom simptoma jave urologu kako bi se otkrili potencijalni uzroci i odredila terapija.
Reference:
- Seftel, A.D., et al. Coexisting lower urinary tract symptoms and erectile dysfunction: a systematic review of epidemiological data. Int J ClinPract, 2013. 67: 32.
- Gratzke, C., et al. Anatomy, physiology, and pathophysiology of erectile dysfunction. J Sex Med, 2010. 7: 445.
- Hatzichristou, D., et al. Diagnosing Sexual Dysfunction in Men and Women: Sexual History Taking and the Role of Symptom Scales and Questionnaires. J Sex Med, 2016. 13: 1166.
- Montorsi, F., et al. Summary of the recommendations on sexual dysfunctions in men. J Sex Med, 2010. 7: 3572.